Bezield leven & schaamte

Ik ben op dit moment bezig in een boek van Brené Brown: ‘De kracht van kwetsbaarheid’ en wat zij schrijft raakt mij zó diep dat ik mijn eigen hersenspinsels hieromheen graag wil delen.

Wat mij vooral heeft geraakt is haar definitie van ‘bezield leven’: “Bezield leven betekent leven vanuit het gevoel dat je de moeite waard bent. Het betekent dat je moed, compassie en verbondenheid een belangrijke plek toekent in je leven”.

Ik vind dit zó’n mooie overkoepelende definitie voor alles waar ik de afgelopen jaren mee bezig ben geweest. Ik leefde namelijk aardig lang vanuit de (onbewuste) overtuiging dat ik níet de moeite waard was. Tot het echt niet meer ging… In 2004 heeft mijn lichaam heel hard STOP geroepen en mij tot staande gebracht op het pad dat ik toen bewandelde. Ik was 24 jaar, bezig met een master opleiding aan de universiteit en vooral de signalen van mijn lichaam heel hard aan het negeren. Toen mijn lichaam uiteindelijk wanhopig STOP riep, zat ik verstrikt in mijn perfectionisme, leefde ik vanuit angst, deed ik vooral wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten en waarvan ik ook was gaan geloven dat dat het juiste was voor mij. Ik had geen contact meer met mijn Zelf, met mijn hart, met mijn intuïtie… Mijn lichaam was compleet verkrampt en ik had heel veel pijn in mijn armen, polsen en handen. Ik kon letterlijk niets meer doen en moest wel een pas op de plaats maken.

Ik ben toen gaan kijken naar mijn leven tot dan toe, naar mijn oorsprong, ben gaan praten met mensen, met therapeuten en met familieleden om mijzelf maar terug te vinden. Ik ben yoga gaan doen en gaan mediteren, ik heb zelfs een stilteretraite gedaan van 10 dagen waarbij ik op een gegeven moment helemaal kierewiet werd van mezelf en het feit dat ik niet in die stilte kon Zijn. De manier waarop ik dat toendertijd hanteerde was door allerlei plannen te gaan uitdenken; ik had tijd genoeg..

Na een periode van bijna 3 jaar heel hard werken aan mezelf kwam de mogelijkheid om naar Zweden te verhuizen, mijn man kon daar gaan werken, zijn PhD doen. Hij was wel die academicus geworden die ik dacht ook altijd te moeten gaan worden. Dat heeft nog heel lang als een dingetje gevoeld. Ik heb me lang mislukt gevoeld en schaamde me daarvoor.

Ik kwam de term ‘ hoogsensitiviteit’ tegen en ben daar over gaan lezen. Ik ontdekte dat sensitief zijn; meer dan een gemiddelde hoeveelheid prikkels binnen krijgen, mensen en plekken, sferen aanvoelen, een kracht kan zijn, maar ook makkelijk kan omslaan in een last, in iets om je voor te schamen. Ook omdat onze maatschappij over het algemeen niet is ingericht op sensitieve mensen. Het gaat in onze westerse maatschappij vaak over meer doen, meer bereiken, flink zijn, snel zijn en dat is nog niet zo makkelijk als je zo sensitief bent; mijn ervaring is dat ik innerlijk meer te verwerken heb, sneller uit mijn kern getrokken wordt doordat ik alles wat er om mij heen gebeurd zo intens ervaar en daardoor een langzamer tempo nodig heb; met genoeg rust om bij te komen en weer bij mezelf te komen.

Ondertussen heb ik meer mensen ontmoet die dit ook zo ervaren en dat zorgt voor een gevoel van verbondenheid waardoor schaamte wat dit deel van mij betreft minder vat op mij heeft gekregen.

Terwijl ik dit allemaal schrijf met de intentie om dit met jou te delen, merk ik dat mijn innerlijke criticus alweer tegen me aan zit te kletsen en mij probeert te overtuigen dat ik moet stoppen met dit stukje schrijven want….dit is veel te lang, niemand gaat dit lezen, wie zit hier nou op te wachten? Je bent helemaal geen goede schrijver……etc. Ik zie nu in dat die innerlijke criticus samenwerkt met mijn innerlijke saboteur en dat die twee eigenlijk tot doel hebben om mij te beschermen, ze willen niet dat ik me kwetsbaar voel, dat anderen mij kunnen kwetsen, dat ik me schaam, dat ik die pijn voel. Eigenlijk heel lief van ze…

Alleen het helpt niet. Als ik me laat tegenhouden door mijn criticus en saboteur dan leef ik niet echt, dan blijf ik hangen in teleurstelling en mislukking, ik voel met niet verbonden. Ik voel me veel beter als ik nieuwe dingen probeer, als ik dapper ben, dan gebeuren de mooiste dingen, heb ik de mooiste ontmoetingen met anderen mensen, voel ik me verbonden.

Maar dat nieuwe dingen proberen vind ik niet altijd even makkelijk. ‘Gewoon doen’ is toch echt niet zo heel erg ‘gewoon’. Je moet je kwetsbaar opstellen, naar buiten treden, jezelf laten zien. Alleen al een gesprek aangaan met een onbekende brengt risico’s met zich mee, laat staan een eigen bedrijf opzetten (waar ik stiekem (of niet zo stiekem..)over droom…). Die risico’s gaan over de kans dat een ander je kan kwetsen; iets doet of zegt dat pijn doet, waardoor je je minder verbonden voelt, minder waard voelt en dat doet pijn!!! Ik wist niet hoe ik daarmee om moest gaan; hoe kan ik die pijn (die onverhoopt altijd wel een keer langskomt) dragen én doorgaan met wat mijn hart en intuïtie aangeven dat mijn pad is??

En toen kwamen Brené Brown en haar boek op mijn pad. Zij schrijft over schaamte, kwetsbaarheid, verbondenheid en moed en nog zoveel meer interessants wat daarmee verbonden is. En vooral over schaamtebestendigheid; hoe je ondanks schaamtegevoelens toch verbonden kunt blijven met anderen en aan je normen en waarden kunst vasthouden.

Hier kun je een geweldig praatje van haar vinden (in het Engels) over kwetsbaarheid:
The power of vulnerability – by Brené Brown

Brené Brown zorgde voor een nieuw puzzelstukje, een nieuw inzicht, een stapje (stap!) om te nemen voor mij om met hart en ziel te gaan waarvoor ik wil gaan, om te oefenen om bezield te leven. Ze heeft ervoor gezorgd dat mijn deur weer wat meer open gaat en ik mijn neus om de hoek durf te steken.

Moge ik voelen dat ik de moeite waard ben.
Moge jij voelen dat je de moeite waard bent.
Moge alle mensen op aarde voelen dat ze de moeite waard zijn.